توسط درخت انجیر به مانند درخت زیتون سابقه‌ای قدیمی دارد و در طول سالیان طولانی مورد توجه مردم و فرهنگهای مختلف بوده است.
قدیمی‌ها با انجیر، نان شیرینی درست میکردند.
این نان امروز هم به همان ترتیب در کشورهای آفریقای شمالی تهیه و مصرف می‌گردد.
در طب قدیم این میوه را به صورت ضماد در آورده و برای انواع زخم‌های داخلی و خارجی بدن، استعمال میکردند.
هومر، شاعر معروف یونان در یکی از داستانهای خود از تانتال نام می‌برد که زخمی شده و برای شفای زخم خود، بیهوده در جست و جوی این میوه بود تا زخم خود را با آن درمان کند.
افلاطون به قدری این میوه را دوست داشت و از آن مصرف میکرد که مردم زمان، او را به انجیر، لقب (دوست فیلسوفان) داده بودند.
در یونان و رم قدیم انجیر، تنها غذائی بود که مورد توجه پهلوانان و قهرمانان بود و اساس خوراک آنان را تشکیل میداد.
از کتاب‌هایی که در دوره رنسانس نوشته شده، نویسندگان این کتاب‌ها از خواص ملین انجیر، مطالب زیادی نوشته‌اند و خواص این میوه را از این نظر بیشتر مورد توجه قرار دادهاند.
در زمانی که پلین، گیاه شناس معروف رم می‌زیست، بیست و نه نوع انجیر وجود داشته است.
انواع انجیر، در نواحی مختلف ایران بعمل می‌آید که بهترین آن انجیر بیدانه است.
ارزش غذائی انجیر
انجیر، بیش از هر میوه‌ای قند طبیعی دارد و بر حسب انواعی که دارد، از بیست تا سی درصد آن قند است.
این میوه به مقدار قابل توجهی ویتامین‌های آ، ب و ث دارد.
دانه‌های انجیر را اگر به مقدار زیاد مصرف کنند، دارای خواص ملین و مسهلی است.
انجیر خشک، دو برابر تازهی آن خاصیت غذائی دارد و صد گرم آن دارای دویست و پنجاه کالری حرارت است.
در نوع خشک این میوه، ویتامین‌های آ و ب بصورت ذخیره باقی میماند.
مصرف انجیر، برای این افراد منع شده است:
- کسانی که مرض قند دارند
- کسانی که اختلال معده و روده دارند
- کسانی که چاق هستند
مصرف انجیر، برای این افراد تجویز شده است:
- کسانی که یبوست و خشکی مزاج دارند
- کسانی که ورزشکارند (مخصوصاً انجیر خشک)
- اشخاص بزرگ سال
- کودکان
انجیر تازه زودتر می‌ترشد و تخمیر میشود.
به همین علت باید وقتی از درخت چیده شد، فوراً مصرف شود.
