توسط منظومه شمسی ما دارای یک ستاره با اندازه تقریباً متوسط می‌باشد که ما جهانیان آن را خورشید می‌نامیم. در درون منظومه شمسی، سیاره‌های عطارد (mercury)، زهره (venus)، کره زمین، مریخ (mars)، مشتری (jupiter)، زحل (saturn)، اورانوس (uranis)، نپتون (neptune) و پلوتو (pluto) قرار دارند. البته در این بین، اکثر اخترشناسان پلوتو را دیگر به عنوان یک سیاره در نظر نمی‌گیرند.
منظومه شمسی
در این محدوده از کهکشان راه شیری، علاوه بر سیاره‌ها و خورشید، پدیده‌های فضایی بسیار دیگری نیز حضور دارند. از این جمله، می‌توان به ستاره‌های دنباله‌دار، سیارک‌ها، شهاب‌سنگ‌ها و فضاهای بین سیاره‌ای اشاره نمود.
در این منظومه، خورشید دارای بیش‌ترین انرژی الکترومغناطیسی می‌باشد. خورشید این انرژی را در قالب حرارت و نور در منظومه شمسی پخش می‌کند. در نظر داشته باشید که تمامی سیاره‌ها به دور خورشید در حال چرخش می‌باشند.
نزدیک‌ترین همسایه بین ستاره‌ای خورشید، ستاره‌ای به نام “proxima cenrauri” می‌باشد. این ستاره در حدود فاصله ۴٫۳ سال نوری از خورشید قرار دارد. در این بین باید گفت که تمام منظومه شمسی در کنار هم و در حدود ۲۰۰ میلیارد ستاره و سیاره دیگر در حال چرخش در یک محدوده در فضا به نام کهکشان راه شیری هستند.
از جمله نکات جالب توجه در منظومه شمسی، این است که سیاره‌ها دارای قمرهای مخصوص به خود می‌باشند. ارتباط بسیار جالبی بین هر سیاره و قمرش وجود دارد. به طوری که تأثیرات هر سیاره، تأثیرات بخصوصی را از قمرهای خود می‌گیرد.
اطلاعات بیش‌تر در مورد سیاره‌های منظومه شمسی
در درون منظومه شمسی، چهار سیاره اول یعنی عطارد، زهره، کره زمین و مریخ به سیاره‌های زمینی شهرت دارند. در واقع این دسته از سیاره‌ها بیش‌تر از سنگ و فلز به وجود آمده‌اند. در ادامه چهار سیاره دیگر به عنوان سیاره‌های غول آسا معروف هستند. بدین صورت که دارای حجم بسیار بیش‌تری نسبت به سیاره‌های زمینی می‌باشند.
دو تا از سیاره‌های بزرگ، یعنی مشتری و زحل دارای حجم‌های عظیمی از گاز در درون خود هستند. از این رو حجم این سیاره‌ها تا این حد زیاد می‌باشد. این دو سیاره، بیش‌تر شامل گازهای هیدروژن و هلیوم می‌باشند.
در بین سیاره‌ها، دو سیاره اورانوس و نپتون نیز به سیاره‌های یخی شهرت یافته‌اند. این دو سیاره نیز بیش‌تر از موادی که دارای نقاط جوش بالاتری نسبت به هیدروژن و هلیوم هستند، به وجود آمده‌اند. از این جمله، می‌توان به آب، آمونیاک و متان اشاره نمود. در کل به این دسته، مواد فرار گفته می‌شود.
تاریخچه پیدایش
اخترشناسان پیش‌بینی می‌کنند که منظومه شمسی در حدود ۴٫۶ میلیارد سال قبل در اثر فروپاشی گرانشی یک ابر مولکولی به وجود آمده است. بیش‌ترین حجم منظومه شمسی در خورشید قرار دارد. باقی حجم نیز به صورت قابل توجهی در سیاره مشتری قرار گرفته است.
