توسط ستاره به عنوان یکی از شناختهشدهترین اجسام نجومی میباشد.
این شیء از پایههای اصلی تشکیل دهنده کهکشانها است.
این اجسام پر نور، نقش پررنگی در فضا دارند، از جمله این که ستارهها، یکی از عوامل اصلی در پخش عناصر سنگینی مانند کربن، نیتروژن و اکسیژن در گسترده کهکشانها میباشند.
در این مقاله قصد داریم اندکی بیشتر با مفهوم ستاره در فضا آشنا شویم.
اگر شما هم به این موضوع علاقهمند هستید، لطفاً تا پایان مقاله با ما همراه باشید.
همه چیز درباره ستاره
شکلگیری ستارهها
ستارهها اجرام آسمانیای هستند که در ابرهای غبار متولد شده و در کهکشانهای بسیاری پراکنده میشوند.
یک نمونه بارز از چنین رویدادی، ابر غبار “اوریون نبولا” میباشد. فعل و انفعالات صورت گرفته در این ابرها، گرههایی با جرم کافی ایجاد میکند.
به طوری که این پدیدههای به وجود آمده، میتوانند گاز و غبار را تحت تأثیر نیروی جاذبه گرانشی خود در آورده و در یک جا به صورت متمرکزتری جمع کنند.
وقتی چنین رویدادی به وقوع میپیوندد، مواد موجود در مرکز این اجرام، شروع به گرم شدن میکنند.
این ناحیه را که شروعی برای تولد یک ستاره خواهد بود، “پروتواستار” میگویند.
شبیهسازیهای صورت گرفته در مورد این رویداد، نشان میدهد که انرژی جمعآوری شده در این مرکز در حال گرم شدن، در نهایت معمولاً به چندین حباب شکسته میشود.
در نظر داشته باشید که هر یک از این حبابها، در صورت فراهم شدن شرایط لازم، خود میتوانند در ادامه به ستاره مستقلی تبدیل شوند.
نکته جالب در مورد تودههای غبار و گاز جمع شده، این است که حتماً این تودهها بعد از گرم شدن کافی، در نهایت به ستاره تبدیل نخواهند شد.
بلکه ممکن است به سایر اجرام فضایی نظیر سیاره، سیارک و یا ستارههای دنبالهدار تبدیل شوند.
البته این احتمال نیز وجود دارد که این تودهها در نهایت به همان شکل ابرهای غباری قبلی خود باقی بمانند.
یعنی حتماً باید شرایط مساعد تشکیل شود تا شاهد تولید اجرام آسمانی جدیدی باشیم.
اطلاعاتی بیشتر در مورد ستارهها
برای یک ستاره به اندازه ستاره خورشید، تقریباً حدود ۵۰ میلیون سال زمان لازم است تا از شروع تولد خود به دوران بلوغش برسد.
خورشید منظومه ما به این دوران رسیده و باید در حدود ۱۰ میلیارد سال دیگر در دوران بلوغ فعلی خود باقی بماند.
در ستارهها، همجوشی هستهای هیدورژن انجام میشود تا هلیوم مورد نیاز در هسته درونی به وجود آید.
در این راستا، انرژی بدست آمده از بخشهای درونی ستاره، باعث میشود تا این جسم آسمانی بتواند در برابر نیروی وزن خود مقاومت کرده و از فروپاشی خود در فضا جلوگیری به عمل آورد.
در نظر داشته باشید که انرژی مورد نیاز برای پخش نور و روشن دیده شدن ستارهها نیز از این طریق تأمین میشود.
ستارههای اصلی موجود در فضا، در طیف رنگهای متفاوتی مشاهده شدهاند.
اخترشناسان، ستارهها را بر اساس رنگی که دارند و نوری که پخش میکنند، به دستههای متفاوتی تقسیم میکنند.
بدین صورت که ستارههای هم رنگ دارای ویژگیهای نزدیک به هم میباشند.
کوچکترین ستارهها
این دسته از ستارهها با نام “کوتولههای قرمز” شناخته میشوند.
پیشبینی میشود که این ستارهها جرمی در حدود ۱۰ درصد از جرم خورشید را داشته باشند و در مقایسه با خورشید در حدود ۰٫۰۱ درصد انرژی بیشتری را ساطع کنند.
تصور میشود که دمای ستارههای کوتوله چیزی در حدود ۳ هزار تا ۴ هزار کلوین باشند.
ستارههای کوتوله دارای بیشترین تعداد در پیرامون هستی میباشند.
همچنین عمر آنها نیز در حدود دهها میلیارد سال طول میکشد.
ستارههای هایپرجاینت
این دسته از ستارهها به عنوان بزرگترین ستارههای موجود در پیرامون هستی میباشند.
جرم ستارههای هایپرجاینت چیزی در حدود و یا بیشتر از ۱۰۰ برابر جرم ستاره خورشید میباشند.
تصور میشود که حرارت سطح این ستارهها برابر با ۳۰ هزار کلوین باشد.
در مقایسه با خورشید، ستارههای هایپرجاینت، صدها تا هزاران بار انرژی بیشتری را ساطع میکنند.
ولی در عوض طول عمر آنها کوتاه بوده و فقط در حدود چند میلیارد سال میباشد.
در زمانهای اولیه از پیدایش هستی، پیشبینی میشود که تعداد این ستارهها بسیار زیاد بوده است.
ولی در حال حاضر تعداد اندکی از این نوع ستاره در پیرامون هستی وجود دارند.
به طوری که در کهکشان راه شیری، تنها تعداد محدودی از این نوع ستارهها وجود دارند.
