توسط لکه‌های خورشیدی پدیده‌هایی موقتی بر روی سطح فتوسفر خورشید هستند.
این پدیده‌ها که به صورت لکه‌هایی تاریک‌تر هستند، در مقایسه با کلیت خورشید به راحتی بر روی آن قابل تشخیص می‌باشند.
حال سوال اینجاست که این پدیده‌ها، چرا و چگونه تشکیل می‌شوند؟
لکه‌های خورشیدی بخش‌هایی از این ستاره هستند که به دلیل کاهش دما نسبت به سایر نقاط و نیز به علت وجود شارهای مغناطیسی در این ستاره به وجود می‌آیند.
این پدیده‌ها معمولاً به صورت جفت‌های مغناطیسی متضاد بر روی خورشید ظاهر می‌گردند.
تعداد و دوره پیدایش این پدیده‌ها در حدود ۱۱ سال چرخش مغناطیسی خورشید است که در نهایت این دوره شاهد تغییراتی در ساختار آن‌ها هستیم.
در این راستا، در نظر داشته باشید که در حدود هر ۱۱ سال در ستاره خورشید، شاهد جا به جایی و تغییر قطب‌های مغناطیسی هستیم.
تغییری که تأثیر مستقیمی در پدیده لکه‌های خورشیدی دارد.
البته برخی از این پدیده‌ها به تنهایی و یا به صورت گروهی ممکن است در هر جایی از خورشید در دوره‌های زمانی چند روزه، چند ماهه و حتی نهایت یک دهه نیز دیده شوند.
اخیراً یک تلسکوپ مخصوص مشاهدات خورشید با نام اینویی ساخته شده است.
در این راستا، تلسکوپ اینویی موفق شده تا اولین تصویر با کیفیت را از سطح خورشید بگیرد.
پیش‌بینی می‌شود که با در دست داشتن این تکنولوژی جدید، بتوان مطالعات بسیار بهتری را بر روی لکه‌های خورشیدی انجام داد.
ابعاد لکه‌های خورشیدی
قطر لکه‌های خورشیدی بر روی این ستاره متغیر و در حال گسترش می‌باشد.
به طوری که دامنه گسترش آن‌ها از ۱۶ کلیومتر تا ۱۶۰ هزار کیلومتر متغیر می‌باشد.
برخی از این پدیده‌ها حتی به قدری بزرگ هستند که می‌توان آن‌ها را از سطح زمین و بدون نیاز به تلسکوپ مشاهده نمود.
وقتی برای اولین بار یک لکه خورشیدی به وجود می‌آید، قادر است تا در مسیرهای اطرافش با سرعتی نسبی یا حرکت‌هایی مناسب، جا به جایی داشته باشد.
به طوری که سرعت این جا به جایی‌ها در حد چند صد متر در ثانیه خواهد بود.
