توسط کهکشان و فضا پر از پدیده‌ها و سیاراتی زیبا و شگفت‌انگیز می‌باشد. پدیده‌هایی که هر بیننده‌ای را به خود مجذوب کرده و باعث شگفتی می‌شوند. از این جمله می‌توان به سیاره اورانوس اشاره نمود که زیبایی و ابهت این سیاره در منظومه شمسی بی‌نظیر می‌باشد.
سیاره اورانوس به عنوان هفتمین سیاره در منظومه شمسی شناخته می‌شود که در حال گردش در اطراف خورشید می‌باشد. حجم این سیاره نسبت به معمول سیاره‌ها بزرگ بوده و از حجم بزرگی از گازها میزبانی می‌نماید. هسته مرکزی این سیاره از توده‌های گاز و یخ تشکیل شده است و غالب جو آن نیز شامل گازهای متان می‌شود.
بسیاری از اخترشناسان رنگ سبز و آبی سیاره اورانوس را ناشی از وجود گازهای متان می‌دانند.
نحوه گردش
گفتنی است که سیاره اورانوس بر روی یک پهلوی خود در حال گردش در مداری در اطراف خورشید می‌باشد. بدین صورت که نحوه گردش این سیاره نسبت به سایر سیاره‌های منظومه شمسی متفاوت بوده و در یک حالت کج گونه‌ای می‌باشد.
اخترشناسان این عقیده را دارند که برخورد یک جسم حجیم آسمانی به این سیاره، باعث به وجود آمدن انحرافاتی در مدار گردشی آن شده است.
البته برخی دیگر هم دلیل این کج بودن را مبتنی بر قمر این سیاره می‌دانند. چرا که در زمان‌های بسیار قبل که تقریباً مصادف با اوایل تشکیل کره‌ی زمین می‌شده‌است. قمر این سیاره توسط سایر سیارات بزرگ کشیده می‌شده و از این رو در حال حاضر شاهد این انحراف هستیم.
دمای سیاره اورانوس
این سیاره به غول یخی نیز شهرت دارد و دمای آن به دلیل قرار گرفتن در فواصل انتهایی منظومه شمسی و دوری از خورشید، بسیار پایین می‌باشد. به طوری که دمای آن در برخی موارد به ۲۱۰- (منفی دویست و ده درجه) می‌رسد.
حلقه‌های اورانوس
حلقه‌های اورانوس به دلیل تیرگی مواد تشکیل‌دهنده‌ی آن، تقریباً قابل روئت نمی‌باشند. این حلقه‌ها از ذرات غبار سیاه و تخته سنگ‌های بزرگ تشکیل شده است. برای اولین بار در سال ۱۹۷۷ این حلقه‌ها در اثر قرار گرفتن در راستای نور یک ستاره کشف شدند.
قمرهای اورانوس
این سیاره دارای تعداد زیادی قمر می‌باشد. سیاره اورانوس، دارای ۲۵ قمر است که ۵ مورد از آن‌ها بزرگ بوده و بقیه کوچک می‌باشند. قمرهای بزرگ اورانوس به نام‌های ابرون، تایتانیا، آمبریل، آریل و میراندا هستند که در این بین، قمر تایتانیا بزرگ‌ترین قمر سیاره اورانوس به شمار می‌رود.
